- rozstrzygnięcie
- vendim
Słownik Polsko-Albański. 2007.
rozstrzygnięcie
Look at other dictionaries:
zapić — pot. Zapić sprawę «zakończyć korzystne załatwienie, rozstrzygnięcie czegoś piciem alkoholu»: Dogadali się w końcu co do ceny i w barze zapili sprawę (...). Roz bezp 1996 … Słownik frazeologiczny
zapijać — pot. Zapić sprawę «zakończyć korzystne załatwienie, rozstrzygnięcie czegoś piciem alkoholu»: Dogadali się w końcu co do ceny i w barze zapili sprawę (...). Roz bezp 1996 … Słownik frazeologiczny
arbitraż — m II, D. u; lm M. e, D. y ( ów) «postępowanie rozjemcze, polubowne; rozstrzygnięcie sporu przez arbitrów» Arbitraż krajowy, międzynarodowy. Odwołać się do arbitrażu. Rozstrzygnąć coś przez arbitraż. Podjąć się arbitrażu. Prosić o arbitraż. ∆… … Słownik języka polskiego
decyzja — ż I, DCMs. decyzjazji; lm D. decyzjazji (decyzjazyj) «postanowienie, rozstrzygnięcie; uchwała» Nagła, natychmiastowa, nieodwołalna, ostateczna, pochopna, stanowcza, szybka decyzja. Decyzja matki, sądu, władz, zwierzchnika. Cofnąć, odsunąć, odwlec … Słownik języka polskiego
kompromis — m IV, D. u, Ms. kompromissie; lm M. y «ugoda, rozstrzygnięcie sporu na podstawie wzajemnych ustępstw; odstępstwo od zasad, założeń lub pretensji w celach praktycznych» Kompromis między kimś a kimś. Pójść, zdobyć się na kompromis. Wejść z kimś w… … Słownik języka polskiego
orzeczenie — n I; lm D. orzeczenieeń 1. rzecz. od orzec. 2. «sąd, zdanie, opinia, decyzja» Orzeczenie lekarskie. Wydać orzeczenie o niezdolności do pracy. 3. jęz. «część zdania (wyraz lub wyrazy), za pomocą której orzeka się o podmiocie zdania; wyraża ona… … Słownik języka polskiego
precedens — m IV, D. u, Ms. precedenssie; lm M. y «wypadek poprzedzający inne podobne wydarzenie; zdarzenie, rozstrzygnięcie służące za przykład lub uzasadnienie w załatwianiu spraw analogicznych» Fakt bez precedensu. Sprawa, sytuacja nie mająca precedensu.… … Słownik języka polskiego
precedensowy — przym. od precedens Rozstrzygnięcie precedensowe. Sprawa precedensowa. Precedensowy proces sądowy … Słownik języka polskiego
rozprawa — ż IV, CMs. rozprawawie; lm D. rozprawaaw 1. zwykle w lm «omawianie, roztrząsanie czegoś; debata, dyskusja, obrady» Rozprawy sejmowe, parlamentarne. Toczyć długie rozprawy na jakiś temat. 2. «rozstrzygnięcie sporu, zatargu, zakończenie konfliktu,… … Słownik języka polskiego
rozwiązać — dk IX, rozwiązaćwiążę, rozwiązaćwiążesz, rozwiązaćwiąż, rozwiązaćał, rozwiązaćany rozwiązywać ndk VIIIa, rozwiązaćzuję, rozwiązaćzujesz, rozwiązaćzuj, rozwiązaćywał, rozwiązaćywany 1. «usunąć węzeł, rozplątać coś związanego na supeł; rozsupłać… … Słownik języka polskiego
rozwiązanie — n I 1. rzecz. od rozwiązać Rozwiązanie supła, węzła. Rozwiązanie małżeństwa. Kompromisowe rozwiązanie sprawy. Klucz do rozwiązania szyfru, zagadki. Dążyć do pokojowego rozwiązania konfliktu. Rozwiązanie tajemnicy … Słownik języka polskiego
